Sinds de financiële crisis in 2008 hebben steden over de hele wereld zich geheroriënteerd ten opzichte van burgers. Onder invloed van lage rentetarieven en grote leningen voor zowel bedrijven als particulieren is de focus van de stad steeds meer verschoven naar financiën en vastgoed. De logica van onroerend goed en investeringen is steeds dieper doorgedrongen in de economische fundamenten van onze steden, ze heeft zichzelf gevestigd als noodzaak, als de enige manier om vooruit te komen. Het resultaat van dit alles is toenemende onzekerheid, uitzetting en ontrechting van steeds meer mensen van hun eigen toekomst, terwijl er met hen wordt gespeculeerd, van hen wordt geprofiteerd en ze tegen marktprijzen worden verkocht.