Verwonderd door de straten van Kanaleneiland
Gepubliceerd op
Gemene Grond organiseert klaagsessies; lucht je hart, niemand die oordeelt. In een klacht zit vaak ook een wens verborgen. Deze klaagsessies kunnen leiden tot een vertaling van individuele of collectieve vragen en verlangens. Met deze sessies verzamelen we klachten, feedback, en wensen van mensen die in en rond Merwede wonen, om ze samen te presenteren aan de partijen die Merwede ontwikkelen, waaronder de gemeente Utrecht. Zoraima Hupkes schreef een dagboekverhaal over zo een klaagsessie.
Dagboek van Zoraïma
Vandaag begon ik met deel twee van onze nieuwe strategie om buurthuizen rechtstreeks te bezoeken, dit keer in Kanaleneiland-Zuid en in mijn eentje. Mijn favoriete deel en dicht bij het kanaal. Ik begon bij Huis van Vrede, dat me verraste. Ik had gelezen dat het een christelijke kerk was, maar binnen voelde het als een grote, gezellige houten hut in een betonnen jungle. Terwijl ik rondkeek, werd ik meteen verwelkomd door Gerrit, een van de vrijwilligers. Hij gaf me een rondleiding en liet trots het naaiatelier zien, waar mensen allerlei dingen maken van hergebruikt leer en stoffen, zoals babydekens, tassen, speelgoed en portemonnees. Ze verkopen deze ook.
Ze hebben een prachtige bibliotheek, een zit-/chillruimte, een klaslokaal waar Nederlandse lessen worden gegeven en een “Weggeef Winkel” die vrijwilliger Saskia heeft omgetoverd tot de “WonderWinkel”. Blijkbaar bieden ze ook onderdak aan mensen zonder papieren in Nederland. Ik kreeg ook heerlijke koffie aangeboden, die uit Nepal komt omdat ze daar projecten doen. Na mijn rondleiding kon ik om 12:00 uur Henk ontmoeten tijdens de lunch, waar iedereen kan aanschuiven voor een gratis broodje (of twee).
Tijdens de lunch vertelde Henk dat dit geen “buurthuis” zoals alle anderen is, en daar was ik het mee eens. Het voelt uitnodigend om binnen te komen terwijl moeders koffie drinken en elkaar helpen met de baby's, of een grootvader die het nieuws leest in de zitruimte. Het was mooi om te zien hoe divers de bezoekers zijn, jong en oud, en zoveel verschillende nationaliteiten. De activiteiten zijn zichtbaar en nodigen uit om mee te doen. Op dat moment voelde het bijna utopisch, maar misschien was het gewoon een momentopname.
“Ik hou van Kanaleneiland"
Ik was er om een “sessie” te plannen, maar bleef uiteindelijk veel langer omdat ik met zoveel verschillende mensen sprak. Ik moest het allemaal opschrijven. Ik sloot me aan bij een groep Marokkaanse vrouwen, ongeveer mijn leeftijd, met kleine kinderen. Saskia, de vrijwilliger, zat ook aan die tafel. Naima, die haar dochter aan het voeden was, vertelde dat ze picknickbanken met een dakje miste, zodat je er kunt zitten bij zon en regen! Ze miste ook meer speeltuinen voor kinderen. En weer kwam het ontbreken van bankjes in het winkelcentrum ter sprake, dit keer van jonge moeders die hun baby's moeten voeden. Er zijn nergens zitplaatsen.
Bij het praten over kunst uitte Naima haar behoefte aan meer natuur, groen en bloemen. Saskia vond dat het niet eerlijk is dat alle ontwikkelingen en verbeteringen in de “nieuwe” gebieden plaatsvinden. Ze wil meer groen, moestuinen en bomen. Ze gebruikte haar WonderWinkel als voorbeeld; het was lelijk en chaotisch, maar nu ziet het er fris uit en komen mensen er de hele tijd. Zij en enkele jonge moeders maakten ook de publieke ruimte achter het buurthuis mooier met bloemen en planten, waardoor de jongeren die daar rookten niet meer komen. Volgens Saskia is groen de meest effectieve manier om een plek aantrekkelijker te maken. Ze zou graag meer kleur zien in al het grijs en beton van de flats. Waarom kunnen de gebouwen niet in een andere kleur zijn? Ze houdt ook van kunst, maar maakte een grappige opmerking over het Ghandi-standbeeld bij het kanaal: “Waarom is het daar, wat is de reden?” Een lokaal weetje is dat Ghandi’s bril telkens wordt gestolen.
Nadia, ook een jonge moeder van een tweeling, voegde toe: “Ik hou van Kanaleneiland, ik ben geboren in de Alexanderstraat en woon nu in de Columbusstraat, dit is MIJN buurt en ik hou ervan.” Ze houdt van de illustraties en graffiti op de gebouwen en wil er meer van zien. En weer bloemen, maar ze ergert zich eraan dat mensen ze plukken. “We moeten een groot bord maken met ‘Afblijven’ erop,” zei ze droogjes.
Toen kwam Fatima binnen, een bekende in de buurt die actief is in allerlei initiatieven, zoals de Armoedecoalitie. Ze vertelde me dat ze met de coalitie armoede zichtbaarder wil maken en de schaamte wil wegnemen. “Als je praat over armoede, sluiten mensen zich automatisch aan bij je gesprek. We maken lange gemeenschappelijke tafels en organiseren het ‘Mooi Meegenomen’-evenement, waarbij we keukenspullen en speelgoed doneren en mensen blij maken.” Ze vindt dat schaamte een groot deel van armoede is en weet dit uit eigen ervaring.
Fatima wil meer activiteiten en ruimtes waar mensen zichzelf kunnen zijn en creatief kunnen zijn, voor jong en oud. Speeltuin Anansi is groot, maar alle moeders zijn het eens dat er meer speeltuinen nodig zijn. “Soms is het zo druk in Anansi dat ik mijn kind kwijtraak,” riep Nadia.
Toen ik Fatima vroeg wat ze in haar ideale buurt zou willen, zei ze iets heel treffends: “Je kunt alles schilderen wat je wilt, maar je moet aan de lagen eronder werken.” Ze voelt dat de gemeente en woningcorporaties alleen kleine schoonheidsfoutjes herstellen, terwijl het geld naar nieuwe ontwikkelingen zoals Merwede gaat. “Ze misleiden ons met kleine aanpassingen, maar eigenlijk betekent het niets.” Een andere grappige opmerking van Fatima was: “Ik wil zeker geen standbeelden of schilderijen van mensen die ik niet ken en die mij niet kennen.”
Het beste van wonen in Kanaleneiland, zegt iedereen, is samenleven en het kanaal! Iedereen gaat naar het kanaal om te wandelen en te chillen.
Na mijn bezoek aan Huis van Vrede zeiden veel bezoekers dat ik ook naar Boshardt Buurthuis moest gaan, een heel gastvrije maar heel andere plek. Dus ging ik daarheen om het zelf te zien. Ik werd meteen begroet door Bilal die buiten een sigaret rookte onder een zelfgemaakte partytent. Binnen ontmoette ik Esther die ook super vriendelijk was. Ze hebben een strak georganiseerde agenda met (creatieve) activiteiten. Ik ontdekte dat ze onderdeel zijn van het Leger des Heils, wat de professionele organisatie verklaarde.
Binnenkort organiseren we daar een sessie omdat Esther erg geïnteresseerd was in Gemene Grond! Ik was er misschien maar 15 minuten, maar voelde me meteen thuis. Ik verliet het buurthuis met dankbaarheid dat deze verborgen schatten bestaan.
